ΔΕΝ ΠΑ ΝΑ ΜΑΣ ΧΤΥΠΑΝ


Δεν πα να μας χτυπάν με όλμους και κανόνια
Δεν πα να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια
Κι αυτοί που μας μιλούν πως θέλουν το καλό μας
Ποτέ τους δεν ακούν το δίκιο το δικό μας

Δεν είναι αυτή ζωή κι από τ' αφεντικά μας
Δεν είναι ανθρώπινα τα μεροκάματά μας
Αυτοί καλοπερνούν και 'μεις αγωνιάμε
Αν θά 'χουμε δουλειά για να 'χουμε να φάμε

Το δίκιο μας εμπρός να βγάλουμε στους δρόμους
Μπουρλότο και φωτιά σε κράτος κι αστυνόμους
Τον ξέρουμε καλά της γης μας τον αφέντη
Μας έμαθε πολλά το αίμα του Νοέμβρη

Δε πα να μας χτυπάν με όλμους και κανόνια
Δεν πα να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια
Θα βάλουμε μπροστά τη μαύρη και την κόκκινη σημαία
Για μας, για μια ζωή πιο λεύτερη πιο νέα

"Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων
Εμείς καθόμασταν τα βράδια
Και ζωγραφίζαμε σκηνές απ' την αυριανή ευτυχία του κόσμου."

Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας.

Θα βάλουμε μπροστά τη μαύρη και την κόκκινη σημαία
Μ' αγώνα η λευτεριά μας είναι αναγκαία.


ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

Άφησέ με να σε πλησιάσω
τα μάτια σου είναι τόσο σκοτεινά
φοβάμαι

Ώρες ώρες αστράφτουν και με μαγνητίζουν
όπως όταν βουρκώνεις
και προσπαθείς να συγκρατήσεις το δάκρυ
που παλεύει να ελευθερωθεί


Τι φοβερό κρύβεις και αποτραβιέσαι;

Προχωράς ένα δρόμο μέσα στο πλήθος αλλά μόνη σου

Άφησέ με να σ' ακούσω

Λυτρώσου
για σένα
και για μένα

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
Κάτω από τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα του τόπου μου χαμένο κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανέναν
κι ούτε κανένας με γνώριζε

Μανόλης Αναγνωστάκης

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ
ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ

Στην μέση ενός μικρού σπιτιού που 'χω νοικιάσει
το γέλιο ενός μωρού παιδιού με έχει αγκαλιάσει.
Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου, τα πλήρωσα με τη ψυχή μου
να έχει ένα τόπο η καρδια πριν να γεράσει...

Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
είναι αλλιώτικη η σιώπη χωρίς παρέα.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου΄χει λείψει
το κοριτσακι αυτό που αγάπησες τυχαία.
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε ολα ωραία.

Είναι σκλήρο για μια γυναίκα να 'ναι μόνη
στο λέω τώρα που η αλήθεια δεν θυμώνει.
Όση και να 'ναι η δύναμή μου, θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου
Η μοναξιά στήνει παγίδες και πληγώνει...

Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
το σπίτι μου έρημο μα κάνουμε παρέα.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τοιχαία.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε ολα ωραία.

ΕΔΩ (θέατρο σε τροχόσπιτο)

Σκηνοθεσία, μουσική επιμέλεια: Γιώργος Νανούρης

Κείμενα: Γκαζμέντ Καπλάνι

Παίζουν: Αννίτα Καπουσίζη, Σοφία Κεφαλληνού, Βαγγέλης Κοντομούς, Άννα Ψαρρά

Φεστιβάλ Αθηνών – Θέατρο στο τροχόσπιτο

Μετά την παράσταση συναυλίες απο:
Tang - Ram του Εμία και ο mc Jerome a.k.a The Source

**Το τροχόσπιτο είναι δημιουργία του εικαστικού Σωκράτη Σωκράτους


Πριν από σχεδόν ένα μήνα ένα όμορφο απόγευμα Παρασκευής ξεκίνησα για το πεδίο του Άρεως με ένα προαίσθημα ότι αυτό που θα παρακολουθούσα θα ήταν σίγουρα κάτι ξεχωριστό. Όμως μια έκπληξη με περίμενε... δεν ήταν απλά κάτι το ξεχωριστό αλλά κάτι πολύ παραπάνω!

Η παράσταση ΕΔΩ, που ανεβαίνει στα πλαίσια του φεστιβάλ Αθηνών, είναι βασισμένη σε συνεντεύξεις που πηρε ο Γκασμέτ Καπλάνι (http://www.gazikapllani.blogspot.com) από μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς. Ο σκηνοθέτης Γιώργος Νανούρης διάλεξε οχτώ από αυτές και το αποτέλεσμα ήταν μαγικό! Τέσσερις νέοι ταλαντούχοι ηθοποιοί ερμηνεύουν εκπληκτικά προκαλώντας στο κοινό πλήθος συναισθημάτων και προβληματισμών.

Τα κείμενα δεν έχουν δεχτεί καμία παρέμβαση και αντικατοπτρύζουν τη σημερινή πραγματικότητα για παιδιά που δυστυχώς το ελληνικό κράτος τα έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο...

Είναι μια παράσταση που μέσα από τη λιτότητά της καταφέρνει να προκαλέσει τόσο σύνθετες διεργασίες μέσα μας που σοκάρει. Να! και ένα έργο που αντί να μας βυθίσει λίγο ακόμα στο καθημερινό μας λήθαργο, μας ταρακουνάει για τα καλά για να ανοίξουμε λίγο τα μάτια μας και να δούμε και λίγο πιο πέρα από το "μαύρο κουτί" του σαλονιού μας...

Απόψε Τετάρτη 9/7 και αύριο Πέμπτη 10/7
Μουσείο Μπενάκη
Είσοδος ελεύθερη

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε τον νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε τον νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Σε ποίηση του Λευτέρη Παπαδόπυλου και μουσική του Μίκη Θεωδοράκη.

maybe

Είναι ο τίτλος του βιβλίου που διάβασα μέσα στο Σαββατοκύριακο. Ένα βιβλίο του Χρήστου Παπαμιχάλη, που έπεσε στα χέρια μου όταν πήγα στην παρουσίασή του.

"Νομίζεις ότι μπορείς να μαντέψεις την ιστορία που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του;"

Η ερώτηση που είναι τυπωμένη στο εξώφυλλο του βιβλίου και μου κίνησε την περιέργια...
Ρουφώντας μια μια τις σελίδες του, συνειδητοποίησα πόσο σημαντικά είναι στη ζωή μας τα μικρά και τα μεγάλα μυστικά που όλοι μας κουβαλάμε και πόσο κακό μπορούμε να κάνουμε με τον τρόπο αυτό στον εαυτό μας αλλά πολύ χειρότερα σε κοντινά μας πρόσωπα.

Ο Χρήστος Παπαμιχάλης πραγματεύεται το γεγονός του θανάτου και πώς αυτό επηρεάζει τα πρόσωπα του βιβλίου σε συνδυασμό με ένα μυστικό...
Γραφή ιδιαίτερη, ξεκάθαρη και ειλικρηνής, χωρίς υπεκφυγές. Οι χαρακτήρες ξεδιπλώθηκαν μπροστά στα μάτια μου με απλότητα και ήταν τόσο ζωντανοί και καθημερινοί, γεγονός που αρκετές στιμές προκαλεί σοκ.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγκυρα.

Free Counter

Γυρίζω σπίτι και με περιμένει άδειο αυτές τις μέρες αλλά το απολαμβάνω.
Ανάβω ένα στριφτό τσιγάρο, μου αρέσει η διαδικασία του στριψίματος, είναι κάτι σαν τελετουργικό για μένα, και χαλαρώνω μετά από μια πολύ κουραστική μέρα...

Άπειρες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου και προσπαθώ να τις βάλω σε μια τάξη.

Γύρω μου τις τελευταίες μέρες βλέπω ανθρώπους μόνους που υποφέρουν και ψάχνουν απεγνωσμένα για ένα χαμόγελο που θα τους χαρίσει τουλάχιστον λίγη ζεστασιά... Οι περισσότεροι από αυτούς είναι ηλικιωμένοι, ξεχασμένοι από τους δικούς τους ανθρώπους... Αλήθεια, πόσο σχετικό είναι αυτό που συνηθίζουμε να λέμε; ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ... Ποιοι είναι άραγε αυτοί;

Ήρθα αντιμέτωπη και με νέους όμως, νέους που προσπαθούν να βάλουν τη ζωή τους σε μία τάξη και ξαφνικά όλα διαλύονται χωρίς προειδοποίηση... και μετά πάλι από την αρχή.

Πόσο ξένοι είμαστε μεταξύ μας; Το σκέφτομαι και τρομάζω! Στο μέρος που μεγάλωσα είχα συνηθίσει κάθε πρωί να λέω σε όλους καλημέρα, ήταν κάτι το αυτονόητο... Παρ' όλο που δε θέλω να γυρίσω πίσω μου λείπει όλο και περισσότερο. Μετά από πέντε χρόνια στην Αθήνα προσπαθώ να νιώσω τους ανθρώπους που συναντώ κάθε μέρα στη γειτονιά μου αλλά χωρίς αποτέλεσμα νομίζω. Υπάρχει ένα πέτρινο τείχος ανάμεσά μας, του λείπουν βέβαια μερικές πέτρες, έτσι σκόρπια. Οι τρύπες όμως διακρίνονται κλεισμένες όπως όπως, με κουρέλια, ξύλα και διάφορα άλλα... φαίνεται αδιαπέραστο

Κλεισμένοι οι περισσότεροι στο μικρόκοσμό μας, σκυμμένοι πάνω από τα δικά μας προβλήματα - αρκετές φορές προβλήματα που δεν υπάρχουν καν, αλλά που τα εφευρίσκουμε οι ίδιοι - αδυνατούμε να γυρίσουμε το βλέμμα μας λίγο πιο δίπλα. Σαν να μην το αντέχουμε να αντικρίσουμε ανθρώπους με μεγαλύτερα προβλήματα από τα δικά μας…

Πρόσφυγες, μετανάστες, χρήστες μου έχουν μάθει πράγματα που δε θα μπορούσα να τα ακούσω από κανέναν άλλο!

Από τότε και ύστερα προσπαθώ κάθε στιγμή να διεκδικώ τη δική μου ευτυχία παράλληλα όμως και την ευτυχία του διπλανού μου όποιος κι αν είναι αυτός. Κάποιες φορές απογοητεύομαι θεωρώντας το ουτοπικό… όμως όταν η προσπάθεια έχει αποτελέσματα, η ζωή μου μου δίνει τη δύναμη που χρειάζομαι.

Μία ευχή μονάχα… να μην βουλιάξω ποτέ μέσα στη ρουτίνα που μας κυνηγάει ανελέητα, να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να «τυφλωθεί».

Σκέφτομαι πολλές φορές τελευταία πόσο διαφορετική θα ήτανε η ζωή μου αν είχα κάνει κάποιες άλλες επιλογές... Ο χρόνος όμως δε γυρίζει πίσω γι' αυτό και είναι μάταιο να καταβάλλομαι από καταστάσεις που εγώ η ίδια δημιούργησα. Ήρθε η στιγμή να πάρω μερικές σημαντικές αποφάσεις και είναι πραγματικά κρίμα να το λέω τώρα που τα πράγματα έχουν φτάσει σε οριακό σημείο... Πιέζομαι από παντού όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου. Μέχρι χθες στενοχωριόμουν που δεν είχα το πείσμα κάποιων με αποτέλεσμα να τα παρατάω εύκολα. Είναι όμως μέχρι να ακουστεί αυτό το κλικ μέσα μας. Είμαι έτοιμη πια να ξεπεράσω τα όρια μου κι όπου φτάσω... Αρκεί να έχω προσπαθήσει!
Τον τελευταίο χρόνο έχω βρει κάτι το οποίο παρ' όλο που μου παίρνει πολλή ενέργεια μου δίνει απλόχερα ακόμα περισσότερη δύναμη. Είναι λυτρωτικό! Μακάρι να είχαν όλοι ένα τέτοιο δώρο στη ζωή τους ή μάλλον καλύτερα... να το εκτιμούσαν. Καλό ξημέρωμα και μια ευχή όχι πρωτότυπη αλλά σημαντική... να ζούμε την καθε στιγμή μας με όλο μας το Είναι!

Μια βαρκάδα στο φεγγαρόφως
είναι ό, τι ονειρευόταν.
Δυο φιγούρες μοναχές μα δυνατές.
Απ' του έρωτα την ορμή δυνατές.
Κάποτε ήτανε μια ζωγραφιά μόνο
σ' ένα χαρτί κίτρινο, παλιό
και μια ελπίδα, μια ελπίδα που άντεξε
σ' ένα κόσμο με νεράιδες και πάχνη,
γεφύρια πέτρινα και φως, πολύ φως.
Οι δυο τους ενώνονται
σα δυο σταγόνες από θάλασσα.
Η βάρκα πλημμυρίζει από δάκρυα και γέλια
κι ύστερα χωρίζουν.
Και κανείς τους δεν είναι πια ο ίδιος.
Κοιτάζονται βαθιά, χαμογελούν...
Το ίδιο χαμόγελο ζωγραφισμένο και στο πρόσωπό της
και δυο μάτια που ανοίγουν και λάμπουν.
Ήταν ένα όνειρο μόνο μαγικό και άπιαστο
όπως οι νεράιδες στο δικό της κόσμο.
Μα η ελπίδα δε θα ξεφτίσει ποτέ!
Ίσως...

Άρχισε ο πόλεμος
όλα γύρω σκορπάνε
ο σπαραγμός ενός παιδιού απλώνεται παντού
το φως του ήλιου διακρίνεται αχνό κι αρρωστημένο
γύρω καπνός και σκόνη θαμπώνουν τα όνειρα μου.

Άρχισε ο πόλεμος
οι φίλοι μου χαθήκανε ένας ένας
ο έρωτας χάνεται κι αυτός στον παφλασμό των κυμάτων
θάλασσα φουσκωμένη και θολή χωρίς πανιά να ταξιδεύουν.

Άρχισε ο πόλεμος
τα χρώματα μαυρίσανε και θολώνουν το μέλλον.
Δε βλέπω πια τίποτα
ούτε ακούω, ούτε νιώθω, ούτε ελπίζω
μόνο περιπλανιέμαι στα συντρίμμια της ψυχής μου
εκεί που κάποτε βασίλευες.

Ο πόλεμος τελειώνει...
νικητής, χαμένος δεν έχει πια σημασία...
μόνο δυο γκρίζες φιγούρες να περπατούν χέρι χέρι
εξουθενωμένες απ' τη μάχη βαδίζουν μαζί
μέχρι το τέλος
χωρίς μιλιά, χωρίς ζωή...

Ήταν το όνειρο της αυγής

το γέλιο στην απελπισία της

η σωτηρία της στο δρόμο προς το άγνωστο.
Όμως δεν πρόλαβε,
η άρνηση την πρόφτασε.
Όλα τα φώτα έσβησαν.
Το όνειρο χάθηκε.
Κι αυτή έμεινε μονάχη
να κοιτάζει το χθες μέσα στη φλόγα ενός κεριού
δίχως να περιμένει τίποτα πια.
Νιώθει ανήμπορη...
Η ελπίδα χάθηκε, πάει...
Μόνο η αίσθηση μένει,
ο αέρας που μαστιγώνει βίαια το πρόσωπό της
πετώντας προς το τέρμα.
Μένει ο ήχος των κυμάτων
μέσα από ένα φανταστικό κοχύλι.
Μένει ο καπνός ενός τσιγάρου που τελειώνει.
Εικόνες, μόνο εικόνες από ένα όνειρο...
"Όνειρο ήτανε..." λέει ο "στρατηγός"
κι εκείνη απλά σιγοτραγουδά

και συνεχίζει να ζει...

Κάτι καινούργιο αρχίζει... κι είναι αυτή η περίεργη αίσθηση που κάνει το κάνει πιο όμορφο. Το άγνωστο και η πορεία για την ανακάλυψή του... Εξερευνητής σε νέους κόσμους με πρωτόγνωρα χρώματα και μαγευτικά λειβάδια ή με σκοτεινές σπηλιές και ομιχλώδη τοπία... Ένας φίλος μου είχε πει μια φορά "... είναι σα να πηδάς από αεροπλάνο με το σάκκο που βρήκες κάτω από το κάθισμα. Άλλες φορές είναι αλεξίπτωτο κι άλλες sleeping bag...". Δεν ξέρεις πού θα φτάσεις, το μονοπάτι της ζωής όμως σε οδηγεί σε ένα σημείο όπου πρέπει να επιλέξεις... αν θα ρισκάρεις να αφεθείς ή θα επαναπαυτείς... Διαλέγω το πρώτο και βαδίζω σ' αυτό το μονοπάτι μην ξέροντας το τέλος του μα το απολαμβάνω με όλο μου το Είναι! Και η ψυχή μου ευφραίνεται... αλήθεια! Και πλυμμηρίζει από αρώματα μεθυστικά και από φώτα που υπνωτίζουν! Και νιώθω πιο ελαφρυά, σα να αιωρούμαι!

Όταν με κοιτά τα μάτια του λάμπουν σα δυο σταγόνες από θάλασσα στο φως του πρωινού ήλιου. Το πρόσωπό του χαμογελάει ολόκληρο... κι όταν σπάνια σκοτεινιάζει έχει μια εφηβική μελαγχολία που μαρτυρά τα πάντα. Αχ, και τι δε θα έδινα για να του δίνω πίσω μονομιάς
τη λάμψη της ευτυχίας...!
Φως μου, γίνε ο εμπνευστής μου για ένα καινούργιο αύριο, όπου θα πορευόμαστε πιασμένοι χέρι χέρι στο δικό μας πολύχρωμο κόσμο!

...

Λίγο φως
μόνο αυτό ζητώ στη γκρίζα μου ζωή
που κυλά και χάνεται.
Λίγο φως
να το ακολουθήσω ως την άκρη του δρόμου,
να βαδίζω ευτυχισμένη
για λίγο, μόνο για λίγο.
Κι αν ποτέ το χάσω
αυτό απλά να έχει κρυφτεί
και στην επόμενη στροφή
να με περιμένει εκεί με υπομονή,
να συνεχίσει να με οδηγεί
χωρίς όρους χωρίς πρέπει.
Θέλω ένα φως μόνο για μένα
να με αγαπά και να με προστατεύει
έστω κι από μακρυά.
Να μου χαρίζει στιγμές ευτυχίας,
όπως είναι κι οι αχτίδες του,
που γίνονται και εκτυφλωτικές και γλυκές,
που μας ξυπνούν σαν αποκοιμηθούμε
και μας αγκαλιάζουν ζεστά όταν κλαίμε.
Θέλω το φως μου να με ξεκουράζει
απ' αυτά που με πληγώνουν.
Να το κοιτώ και να χαμογελάω
μόνο επειδή το βρήκα.
Κι όταν μετά από καιρό πλησιάσουμε,
τότε θα γίνουμε ένα.
Θα πλημμυρίσω από το φως μου
κι όλα θα είναι πια στο τέλος.
Εκέι που θα φτάσουμε μαζί,
έχοντας γίνει παιδιά
γελώντας και παίζοντας
σ' ένα ταξίδι μαγικό, ονειρικό...
Μόνο αυτό το φως περιμένω...