Άρχισε ο πόλεμος
όλα γύρω σκορπάνε
ο σπαραγμός ενός παιδιού απλώνεται παντού
το φως του ήλιου διακρίνεται αχνό κι αρρωστημένο
γύρω καπνός και σκόνη θαμπώνουν τα όνειρα μου.

Άρχισε ο πόλεμος
οι φίλοι μου χαθήκανε ένας ένας
ο έρωτας χάνεται κι αυτός στον παφλασμό των κυμάτων
θάλασσα φουσκωμένη και θολή χωρίς πανιά να ταξιδεύουν.

Άρχισε ο πόλεμος
τα χρώματα μαυρίσανε και θολώνουν το μέλλον.
Δε βλέπω πια τίποτα
ούτε ακούω, ούτε νιώθω, ούτε ελπίζω
μόνο περιπλανιέμαι στα συντρίμμια της ψυχής μου
εκεί που κάποτε βασίλευες.

Ο πόλεμος τελειώνει...
νικητής, χαμένος δεν έχει πια σημασία...
μόνο δυο γκρίζες φιγούρες να περπατούν χέρι χέρι
εξουθενωμένες απ' τη μάχη βαδίζουν μαζί
μέχρι το τέλος
χωρίς μιλιά, χωρίς ζωή...

Ήταν το όνειρο της αυγής

το γέλιο στην απελπισία της

η σωτηρία της στο δρόμο προς το άγνωστο.
Όμως δεν πρόλαβε,
η άρνηση την πρόφτασε.
Όλα τα φώτα έσβησαν.
Το όνειρο χάθηκε.
Κι αυτή έμεινε μονάχη
να κοιτάζει το χθες μέσα στη φλόγα ενός κεριού
δίχως να περιμένει τίποτα πια.
Νιώθει ανήμπορη...
Η ελπίδα χάθηκε, πάει...
Μόνο η αίσθηση μένει,
ο αέρας που μαστιγώνει βίαια το πρόσωπό της
πετώντας προς το τέρμα.
Μένει ο ήχος των κυμάτων
μέσα από ένα φανταστικό κοχύλι.
Μένει ο καπνός ενός τσιγάρου που τελειώνει.
Εικόνες, μόνο εικόνες από ένα όνειρο...
"Όνειρο ήτανε..." λέει ο "στρατηγός"
κι εκείνη απλά σιγοτραγουδά

και συνεχίζει να ζει...

Κάτι καινούργιο αρχίζει... κι είναι αυτή η περίεργη αίσθηση που κάνει το κάνει πιο όμορφο. Το άγνωστο και η πορεία για την ανακάλυψή του... Εξερευνητής σε νέους κόσμους με πρωτόγνωρα χρώματα και μαγευτικά λειβάδια ή με σκοτεινές σπηλιές και ομιχλώδη τοπία... Ένας φίλος μου είχε πει μια φορά "... είναι σα να πηδάς από αεροπλάνο με το σάκκο που βρήκες κάτω από το κάθισμα. Άλλες φορές είναι αλεξίπτωτο κι άλλες sleeping bag...". Δεν ξέρεις πού θα φτάσεις, το μονοπάτι της ζωής όμως σε οδηγεί σε ένα σημείο όπου πρέπει να επιλέξεις... αν θα ρισκάρεις να αφεθείς ή θα επαναπαυτείς... Διαλέγω το πρώτο και βαδίζω σ' αυτό το μονοπάτι μην ξέροντας το τέλος του μα το απολαμβάνω με όλο μου το Είναι! Και η ψυχή μου ευφραίνεται... αλήθεια! Και πλυμμηρίζει από αρώματα μεθυστικά και από φώτα που υπνωτίζουν! Και νιώθω πιο ελαφρυά, σα να αιωρούμαι!

Όταν με κοιτά τα μάτια του λάμπουν σα δυο σταγόνες από θάλασσα στο φως του πρωινού ήλιου. Το πρόσωπό του χαμογελάει ολόκληρο... κι όταν σπάνια σκοτεινιάζει έχει μια εφηβική μελαγχολία που μαρτυρά τα πάντα. Αχ, και τι δε θα έδινα για να του δίνω πίσω μονομιάς
τη λάμψη της ευτυχίας...!
Φως μου, γίνε ο εμπνευστής μου για ένα καινούργιο αύριο, όπου θα πορευόμαστε πιασμένοι χέρι χέρι στο δικό μας πολύχρωμο κόσμο!

...

Λίγο φως
μόνο αυτό ζητώ στη γκρίζα μου ζωή
που κυλά και χάνεται.
Λίγο φως
να το ακολουθήσω ως την άκρη του δρόμου,
να βαδίζω ευτυχισμένη
για λίγο, μόνο για λίγο.
Κι αν ποτέ το χάσω
αυτό απλά να έχει κρυφτεί
και στην επόμενη στροφή
να με περιμένει εκεί με υπομονή,
να συνεχίσει να με οδηγεί
χωρίς όρους χωρίς πρέπει.
Θέλω ένα φως μόνο για μένα
να με αγαπά και να με προστατεύει
έστω κι από μακρυά.
Να μου χαρίζει στιγμές ευτυχίας,
όπως είναι κι οι αχτίδες του,
που γίνονται και εκτυφλωτικές και γλυκές,
που μας ξυπνούν σαν αποκοιμηθούμε
και μας αγκαλιάζουν ζεστά όταν κλαίμε.
Θέλω το φως μου να με ξεκουράζει
απ' αυτά που με πληγώνουν.
Να το κοιτώ και να χαμογελάω
μόνο επειδή το βρήκα.
Κι όταν μετά από καιρό πλησιάσουμε,
τότε θα γίνουμε ένα.
Θα πλημμυρίσω από το φως μου
κι όλα θα είναι πια στο τέλος.
Εκέι που θα φτάσουμε μαζί,
έχοντας γίνει παιδιά
γελώντας και παίζοντας
σ' ένα ταξίδι μαγικό, ονειρικό...
Μόνο αυτό το φως περιμένω...