Γυρίζω σπίτι και με περιμένει άδειο αυτές τις μέρες αλλά το απολαμβάνω.
Ανάβω ένα στριφτό τσιγάρο, μου αρέσει η διαδικασία του στριψίματος, είναι κάτι σαν τελετουργικό για μένα, και χαλαρώνω μετά από μια πολύ κουραστική μέρα...

Άπειρες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου και προσπαθώ να τις βάλω σε μια τάξη.

Γύρω μου τις τελευταίες μέρες βλέπω ανθρώπους μόνους που υποφέρουν και ψάχνουν απεγνωσμένα για ένα χαμόγελο που θα τους χαρίσει τουλάχιστον λίγη ζεστασιά... Οι περισσότεροι από αυτούς είναι ηλικιωμένοι, ξεχασμένοι από τους δικούς τους ανθρώπους... Αλήθεια, πόσο σχετικό είναι αυτό που συνηθίζουμε να λέμε; ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ... Ποιοι είναι άραγε αυτοί;

Ήρθα αντιμέτωπη και με νέους όμως, νέους που προσπαθούν να βάλουν τη ζωή τους σε μία τάξη και ξαφνικά όλα διαλύονται χωρίς προειδοποίηση... και μετά πάλι από την αρχή.

Πόσο ξένοι είμαστε μεταξύ μας; Το σκέφτομαι και τρομάζω! Στο μέρος που μεγάλωσα είχα συνηθίσει κάθε πρωί να λέω σε όλους καλημέρα, ήταν κάτι το αυτονόητο... Παρ' όλο που δε θέλω να γυρίσω πίσω μου λείπει όλο και περισσότερο. Μετά από πέντε χρόνια στην Αθήνα προσπαθώ να νιώσω τους ανθρώπους που συναντώ κάθε μέρα στη γειτονιά μου αλλά χωρίς αποτέλεσμα νομίζω. Υπάρχει ένα πέτρινο τείχος ανάμεσά μας, του λείπουν βέβαια μερικές πέτρες, έτσι σκόρπια. Οι τρύπες όμως διακρίνονται κλεισμένες όπως όπως, με κουρέλια, ξύλα και διάφορα άλλα... φαίνεται αδιαπέραστο

Κλεισμένοι οι περισσότεροι στο μικρόκοσμό μας, σκυμμένοι πάνω από τα δικά μας προβλήματα - αρκετές φορές προβλήματα που δεν υπάρχουν καν, αλλά που τα εφευρίσκουμε οι ίδιοι - αδυνατούμε να γυρίσουμε το βλέμμα μας λίγο πιο δίπλα. Σαν να μην το αντέχουμε να αντικρίσουμε ανθρώπους με μεγαλύτερα προβλήματα από τα δικά μας…

Πρόσφυγες, μετανάστες, χρήστες μου έχουν μάθει πράγματα που δε θα μπορούσα να τα ακούσω από κανέναν άλλο!

Από τότε και ύστερα προσπαθώ κάθε στιγμή να διεκδικώ τη δική μου ευτυχία παράλληλα όμως και την ευτυχία του διπλανού μου όποιος κι αν είναι αυτός. Κάποιες φορές απογοητεύομαι θεωρώντας το ουτοπικό… όμως όταν η προσπάθεια έχει αποτελέσματα, η ζωή μου μου δίνει τη δύναμη που χρειάζομαι.

Μία ευχή μονάχα… να μην βουλιάξω ποτέ μέσα στη ρουτίνα που μας κυνηγάει ανελέητα, να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να «τυφλωθεί».