ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ
ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ

Στην μέση ενός μικρού σπιτιού που 'χω νοικιάσει
το γέλιο ενός μωρού παιδιού με έχει αγκαλιάσει.
Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου, τα πλήρωσα με τη ψυχή μου
να έχει ένα τόπο η καρδια πριν να γεράσει...

Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
είναι αλλιώτικη η σιώπη χωρίς παρέα.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου΄χει λείψει
το κοριτσακι αυτό που αγάπησες τυχαία.
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε ολα ωραία.

Είναι σκλήρο για μια γυναίκα να 'ναι μόνη
στο λέω τώρα που η αλήθεια δεν θυμώνει.
Όση και να 'ναι η δύναμή μου, θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου
Η μοναξιά στήνει παγίδες και πληγώνει...

Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
το σπίτι μου έρημο μα κάνουμε παρέα.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τοιχαία.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε ολα ωραία.

ΕΔΩ (θέατρο σε τροχόσπιτο)

Σκηνοθεσία, μουσική επιμέλεια: Γιώργος Νανούρης

Κείμενα: Γκαζμέντ Καπλάνι

Παίζουν: Αννίτα Καπουσίζη, Σοφία Κεφαλληνού, Βαγγέλης Κοντομούς, Άννα Ψαρρά

Φεστιβάλ Αθηνών – Θέατρο στο τροχόσπιτο

Μετά την παράσταση συναυλίες απο:
Tang - Ram του Εμία και ο mc Jerome a.k.a The Source

**Το τροχόσπιτο είναι δημιουργία του εικαστικού Σωκράτη Σωκράτους


Πριν από σχεδόν ένα μήνα ένα όμορφο απόγευμα Παρασκευής ξεκίνησα για το πεδίο του Άρεως με ένα προαίσθημα ότι αυτό που θα παρακολουθούσα θα ήταν σίγουρα κάτι ξεχωριστό. Όμως μια έκπληξη με περίμενε... δεν ήταν απλά κάτι το ξεχωριστό αλλά κάτι πολύ παραπάνω!

Η παράσταση ΕΔΩ, που ανεβαίνει στα πλαίσια του φεστιβάλ Αθηνών, είναι βασισμένη σε συνεντεύξεις που πηρε ο Γκασμέτ Καπλάνι (http://www.gazikapllani.blogspot.com) από μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς. Ο σκηνοθέτης Γιώργος Νανούρης διάλεξε οχτώ από αυτές και το αποτέλεσμα ήταν μαγικό! Τέσσερις νέοι ταλαντούχοι ηθοποιοί ερμηνεύουν εκπληκτικά προκαλώντας στο κοινό πλήθος συναισθημάτων και προβληματισμών.

Τα κείμενα δεν έχουν δεχτεί καμία παρέμβαση και αντικατοπτρύζουν τη σημερινή πραγματικότητα για παιδιά που δυστυχώς το ελληνικό κράτος τα έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο...

Είναι μια παράσταση που μέσα από τη λιτότητά της καταφέρνει να προκαλέσει τόσο σύνθετες διεργασίες μέσα μας που σοκάρει. Να! και ένα έργο που αντί να μας βυθίσει λίγο ακόμα στο καθημερινό μας λήθαργο, μας ταρακουνάει για τα καλά για να ανοίξουμε λίγο τα μάτια μας και να δούμε και λίγο πιο πέρα από το "μαύρο κουτί" του σαλονιού μας...

Απόψε Τετάρτη 9/7 και αύριο Πέμπτη 10/7
Μουσείο Μπενάκη
Είσοδος ελεύθερη

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε τον νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε τον νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Σε ποίηση του Λευτέρη Παπαδόπυλου και μουσική του Μίκη Θεωδοράκη.

maybe

Είναι ο τίτλος του βιβλίου που διάβασα μέσα στο Σαββατοκύριακο. Ένα βιβλίο του Χρήστου Παπαμιχάλη, που έπεσε στα χέρια μου όταν πήγα στην παρουσίασή του.

"Νομίζεις ότι μπορείς να μαντέψεις την ιστορία που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του;"

Η ερώτηση που είναι τυπωμένη στο εξώφυλλο του βιβλίου και μου κίνησε την περιέργια...
Ρουφώντας μια μια τις σελίδες του, συνειδητοποίησα πόσο σημαντικά είναι στη ζωή μας τα μικρά και τα μεγάλα μυστικά που όλοι μας κουβαλάμε και πόσο κακό μπορούμε να κάνουμε με τον τρόπο αυτό στον εαυτό μας αλλά πολύ χειρότερα σε κοντινά μας πρόσωπα.

Ο Χρήστος Παπαμιχάλης πραγματεύεται το γεγονός του θανάτου και πώς αυτό επηρεάζει τα πρόσωπα του βιβλίου σε συνδυασμό με ένα μυστικό...
Γραφή ιδιαίτερη, ξεκάθαρη και ειλικρηνής, χωρίς υπεκφυγές. Οι χαρακτήρες ξεδιπλώθηκαν μπροστά στα μάτια μου με απλότητα και ήταν τόσο ζωντανοί και καθημερινοί, γεγονός που αρκετές στιμές προκαλεί σοκ.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγκυρα.

Free Counter

Γυρίζω σπίτι και με περιμένει άδειο αυτές τις μέρες αλλά το απολαμβάνω.
Ανάβω ένα στριφτό τσιγάρο, μου αρέσει η διαδικασία του στριψίματος, είναι κάτι σαν τελετουργικό για μένα, και χαλαρώνω μετά από μια πολύ κουραστική μέρα...

Άπειρες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου και προσπαθώ να τις βάλω σε μια τάξη.

Γύρω μου τις τελευταίες μέρες βλέπω ανθρώπους μόνους που υποφέρουν και ψάχνουν απεγνωσμένα για ένα χαμόγελο που θα τους χαρίσει τουλάχιστον λίγη ζεστασιά... Οι περισσότεροι από αυτούς είναι ηλικιωμένοι, ξεχασμένοι από τους δικούς τους ανθρώπους... Αλήθεια, πόσο σχετικό είναι αυτό που συνηθίζουμε να λέμε; ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ... Ποιοι είναι άραγε αυτοί;

Ήρθα αντιμέτωπη και με νέους όμως, νέους που προσπαθούν να βάλουν τη ζωή τους σε μία τάξη και ξαφνικά όλα διαλύονται χωρίς προειδοποίηση... και μετά πάλι από την αρχή.

Πόσο ξένοι είμαστε μεταξύ μας; Το σκέφτομαι και τρομάζω! Στο μέρος που μεγάλωσα είχα συνηθίσει κάθε πρωί να λέω σε όλους καλημέρα, ήταν κάτι το αυτονόητο... Παρ' όλο που δε θέλω να γυρίσω πίσω μου λείπει όλο και περισσότερο. Μετά από πέντε χρόνια στην Αθήνα προσπαθώ να νιώσω τους ανθρώπους που συναντώ κάθε μέρα στη γειτονιά μου αλλά χωρίς αποτέλεσμα νομίζω. Υπάρχει ένα πέτρινο τείχος ανάμεσά μας, του λείπουν βέβαια μερικές πέτρες, έτσι σκόρπια. Οι τρύπες όμως διακρίνονται κλεισμένες όπως όπως, με κουρέλια, ξύλα και διάφορα άλλα... φαίνεται αδιαπέραστο

Κλεισμένοι οι περισσότεροι στο μικρόκοσμό μας, σκυμμένοι πάνω από τα δικά μας προβλήματα - αρκετές φορές προβλήματα που δεν υπάρχουν καν, αλλά που τα εφευρίσκουμε οι ίδιοι - αδυνατούμε να γυρίσουμε το βλέμμα μας λίγο πιο δίπλα. Σαν να μην το αντέχουμε να αντικρίσουμε ανθρώπους με μεγαλύτερα προβλήματα από τα δικά μας…

Πρόσφυγες, μετανάστες, χρήστες μου έχουν μάθει πράγματα που δε θα μπορούσα να τα ακούσω από κανέναν άλλο!

Από τότε και ύστερα προσπαθώ κάθε στιγμή να διεκδικώ τη δική μου ευτυχία παράλληλα όμως και την ευτυχία του διπλανού μου όποιος κι αν είναι αυτός. Κάποιες φορές απογοητεύομαι θεωρώντας το ουτοπικό… όμως όταν η προσπάθεια έχει αποτελέσματα, η ζωή μου μου δίνει τη δύναμη που χρειάζομαι.

Μία ευχή μονάχα… να μην βουλιάξω ποτέ μέσα στη ρουτίνα που μας κυνηγάει ανελέητα, να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να «τυφλωθεί».