Άφησέ με να σε πλησιάσω
τα μάτια σου είναι τόσο σκοτεινά
φοβάμαι

Ώρες ώρες αστράφτουν και με μαγνητίζουν
όπως όταν βουρκώνεις
και προσπαθείς να συγκρατήσεις το δάκρυ
που παλεύει να ελευθερωθεί


Τι φοβερό κρύβεις και αποτραβιέσαι;

Προχωράς ένα δρόμο μέσα στο πλήθος αλλά μόνη σου

Άφησέ με να σ' ακούσω

Λυτρώσου
για σένα
και για μένα

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
Κάτω από τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα του τόπου μου χαμένο κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανέναν
κι ούτε κανένας με γνώριζε

Μανόλης Αναγνωστάκης