Σκέφτομαι πολλές φορές τελευταία πόσο διαφορετική θα ήτανε η ζωή μου αν είχα κάνει κάποιες άλλες επιλογές... Ο χρόνος όμως δε γυρίζει πίσω γι' αυτό και είναι μάταιο να καταβάλλομαι από καταστάσεις που εγώ η ίδια δημιούργησα. Ήρθε η στιγμή να πάρω μερικές σημαντικές αποφάσεις και είναι πραγματικά κρίμα να το λέω τώρα που τα πράγματα έχουν φτάσει σε οριακό σημείο... Πιέζομαι από παντού όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου. Μέχρι χθες στενοχωριόμουν που δεν είχα το πείσμα κάποιων με αποτέλεσμα να τα παρατάω εύκολα. Είναι όμως μέχρι να ακουστεί αυτό το κλικ μέσα μας. Είμαι έτοιμη πια να ξεπεράσω τα όρια μου κι όπου φτάσω... Αρκεί να έχω προσπαθήσει!
Τον τελευταίο χρόνο έχω βρει κάτι το οποίο παρ' όλο που μου παίρνει πολλή ενέργεια μου δίνει απλόχερα ακόμα περισσότερη δύναμη. Είναι λυτρωτικό! Μακάρι να είχαν όλοι ένα τέτοιο δώρο στη ζωή τους ή μάλλον καλύτερα... να το εκτιμούσαν. Καλό ξημέρωμα και μια ευχή όχι πρωτότυπη αλλά σημαντική... να ζούμε την καθε στιγμή μας με όλο μας το Είναι!

Μια βαρκάδα στο φεγγαρόφως
είναι ό, τι ονειρευόταν.
Δυο φιγούρες μοναχές μα δυνατές.
Απ' του έρωτα την ορμή δυνατές.
Κάποτε ήτανε μια ζωγραφιά μόνο
σ' ένα χαρτί κίτρινο, παλιό
και μια ελπίδα, μια ελπίδα που άντεξε
σ' ένα κόσμο με νεράιδες και πάχνη,
γεφύρια πέτρινα και φως, πολύ φως.
Οι δυο τους ενώνονται
σα δυο σταγόνες από θάλασσα.
Η βάρκα πλημμυρίζει από δάκρυα και γέλια
κι ύστερα χωρίζουν.
Και κανείς τους δεν είναι πια ο ίδιος.
Κοιτάζονται βαθιά, χαμογελούν...
Το ίδιο χαμόγελο ζωγραφισμένο και στο πρόσωπό της
και δυο μάτια που ανοίγουν και λάμπουν.
Ήταν ένα όνειρο μόνο μαγικό και άπιαστο
όπως οι νεράιδες στο δικό της κόσμο.
Μα η ελπίδα δε θα ξεφτίσει ποτέ!
Ίσως...